Het is gewoon een heel andere wereld

Een nieuwe reis naar Ghana. We gingen om een training te geven en een aantal cisterenen te inspecteren die vorig jaar gebouwd zijn. Wat is de kwaliteit? En hebben families nu schoon drinkwater? Het reisgezelschap bestond uit Eerhard Mensink, Thijn Mensink en Rik Meijerman. Drie weken lang reisden we door Ghana en ontmoeten heel veel oude en nieuwe vrienden.

Op naar het noorden

We vlogen van Amsterdam naar Accra, waar de voorzitter van onze stichting Alfred Atta op ons stond te wachten en ons naar een hotelletje bracht in de buitenwijk van Accra. Na het ontbijt vertrokken we naar Kumasi waar we twee dagen konden acclimatiseren. Rafaël is een belangrijk contact in ons netwerk in Ghana. Hij is naar ons toe gekomen om ons de weg naar Bolgatanga te wijzen. Een grote stad in Upper East. Ook ging Emmanuel Kumih mee om contacten met de metselaren uit het noorden te onderhouden en hun werk te beoordelen. We hebben de hele nacht doorgereisd met de bus en kwamen in de ochtend in Bolgatanga aan. Daar regelde Rafaël een taxi om naar Bongo te kunnen komen. We mochten bij hem in huis slapen. Vanuit zijn huis hebben we eerst volgens goed gebruik de chief te hebben begroet. Vervolgens gingen we naar diverse plekken waar dit jaar gebouwd is en beoordeelden de kwaliteit van de cisternen. Het gaf veel voldoening om de gebouwde cisternen te zien, te constateren dat ze sterk en vol zijn en dat mensen er goed gebruik van maken.

Samenwerking met Roden

In Nederland werken we nauw samen met Ghana Werkgroep Roden. Zij voeren verschillende projecten uit in het noorden van Ghana. Zo financieerden ze ook een deel van een pindapastfabriek in Bongo. We maakten van de gelegenheid gebruik om hier op bezoek te gaan. Ook hebben we daar  “Kleine Keimpe” mogen begroeten, de zoon van Emmanuel Bongo en zijn vrouw Jennifer. De volgende dag hebben we de Rode Berg beklommen waar Emmanuel tenauwernood Eerhard gered heeft van een slangenbeet. Zoals Eerhard verteld: “het leven daar is wat meer dodelijk dan dat we hier gewend zijn.”

Training in Ceera

Na ons verblijf in het uiterste noorden gingen we naar Ceera. Hier woont Sulemana Wuni met zijn familie. Hij is één van de getrainde metselaar die al ruim een jaar cisternen bouwt in Ceera, Yamah en dorpen daaromheen. Hoe is het met hem en zijn familie? Wat is de kwaliteit van zijn werk? En kunnen we hier nog meer metselaars trainen? We zijn opgenomen in het gezin van Sulemana en zijn broer Isaac. Ze leven op een boerderij met eenden, kippen en geiten. Ze leven van de landbouw hoofdzakelijk witte bonen, mais en rijst. Het grootste gedeelte van de oogst eten ze zelf op. Een klein gedeelte wordt verkocht. Er is weliswaar genoeg te eten, maar voor de rest is het armoe troef. Voor ons moeilijk voor te stellen. Maar dat geldt eigenlijk voor veel meer zaken. Het is gewoon een heel andere wereld. Alle dagen is het rond de 40 graden Celsius (in de schaduw). In de nachten koelde het nauwelijks af. De dagen van de training zagen er dan ook als volgt uit: vroeg op voor het ontbijt, voordat het echt warm wordt beginnen, want dan zijn we ook vroeg klaar. In theorie, in de praktijk lukte dat helaas nooit helemaal. Deze training gaf is ook de gelegenheid om het bouwproces mooi in beeld te krijgen. Zoals je ziet in het filmpje hieronder.

Hieronder zie je de nieuwe eigenaresse van de Calabash Cistern met haar zes kinderen. Zij beschikken nu over schoon drinkwater voor het grootste gedeelte van de droge periode in Ceera, Ghana.

Inwijding

Nadat de training gereed was, moesten we van onze Afrikaanse vrienden nog een extra dag blijven. De reden werdt ons niet verteld. Dat zouden we wel zien. De volgende dag vertrokken we allemaal naar het huis van de Chief. Daar wachtten we op wat komen zou. Het werd een hele ceremonie. Alle Chiefs uit de omgeving kwamen en hebben Eerhard Mensink met een inwijdingsrituaal opgenomen in hun kring van dorpsoudsten. Eerhard werd gekroond met de titel “Calabash Naba.” Oftewel Chief Calabash.

Naar 2024

Na een hotelovernachting iets zuidwaarts gingen we met de taxi naar Dromankese. Daar waren Alfred en Astrid al naartoe gegaan. Een fijn weerzien. Ook in Droman is er dit jaar weer een aantal Cisterne gebouwd. Deze hebben we allemaal bezocht en geïnspecteerd en dat zag er goed uit. Al met al was het een zeer geslaagde onderneming. We zien dat de cisternen goed in gebruik zijn in verschillende gebieden in Ghana en dat veel mensen hierdoor voorzien zijn van schoon drinkwater. Wij maken ondertussen plannen voor 2024. We gaan een stapje verder, werven meer fondsen, werken samen met Wilde Ganzen en worden en steeds volwassener stichting. Op naar schoon drinkwater voor families in de landelijke gebieden van Ghana!